Update over de afgelopen tijd in Ghana.
Door: Marielle Groen
Blijf op de hoogte en volg Mariëlle
17 Juni 2019 | Ghana, Accra
Inmiddels zit de eerste echte week van werken voor het project erop. Een week die bestond uit lange dagen, want ik vertrek om 07:45 uur in de ochtend en kom niet voor 19:00 uur weer thuis. Daarnaast was het een week waarin we erachter kwamen dat het voetbalproject de beste weergave is van hoe het leven in Ghana is: chaos, zonder enige organisatie of een goed plan en niemand komt op tijd. Aan de ene kant irritant en lastig, maar eigenlijk ook wel weer leuk om zoveel mee te krijgen van de cultuur en manier van leven hier.
Na een vrije dag (ma 10-06) gespendeerd te hebben aan lezen, relaxen en schrijven stond een kookcursus met de andere vrijwilligers op de planning. We zijn met zijn allen naar het huis gegaan van een Ghanees gezin en daar hebben we een gerecht gemaakt en opgegeten. Interessant en erg leuk.
De volgende dag (di 11-06) was de start van mijn voetbalproject. Ik doe het project samen met Liam, een jongen uit Schotland. Hij traint de onder 17 en onder 15 en ik de onder 13 en onder 10. Beide worden samengevoegd tijdens trainingen, dus we hebben allebei 2 teams onder onze hoede.
We moesten er om 16:00 uur zijn en deze eerste keer zou bestaan uit meekijken, uitleg krijgen en kennismaken. Waar het werkelijk uit bestond was: hand schudden van de coach, een uitleg van 20 sec en de helft van het team toegewezen krijgen als zijnde mijn verantwoordelijkheid en de opdracht om hen bezig te houden. Daarna volgde de mededeling dat ik een training moest voorbereiden voor de volgende dag en die vervolgens ook moest gaan geven. Een mededeling die vervolgens iedere dag kwam. Je kunt het zien als dat ik nu de leiding heb over het onder 13 en onder 10 team en de trainingen verzorg, terwijl de daadwerkelijke coach deze tijd gebruikt om te chillen en te spelen met zijn telefoon. Andere indeling dan verwacht, maar heel leerzaam en leuk. De kinderen mogen iedere dag zelf bepalen of ze komen trainen of niet en aangezien de meeste geen telefoon hebben en communicatie sowieso al geen sterk punt is van de meeste mensen hier in Ghana, is het iedere dag weer een verrassing hoeveel kinderen er komen. Dit aantal loopt op sommige dagen op tot zo'n 30 tot 40 kinderen. Je kunt je vast voorstellen dat het best een uitdaging is om die dan training te geven in je eentje, waarbij de training moet bestaan uit sprint onderdelen, techniek, positiespellen en partijtje, met 2 ballen en een paar pionnen en een klein stukje 'veld' tot je beschikking ;). Vooral op donderdag en vrijdag zijn de trainingen druk bezocht. Toen we aan de spelers vroegen waarom die twee dagen, was het antwoord: 'Because the coach will only remember who was there on Thursday and Friday when he is picking the team that will play the match on Saturday'. Toen we dit vervolgens aan de 'baas' van de voetbalclub vertelden keek hij ons aan alsof we zojuist al zijn problemen hadden opgelost. Zijn antwoord was: 'I have spent years trying to figure out why a lot of them were only comming on Thursday and Friday'. Ze behandelen ons alsof we professioneel trainers zijn, alles wat we zeggen waar is en we alles weten. Dat is grappig. Vooral omdat mijn enige ervaring op gebied van voetbal training geven bestaat uit dat ik het max 10 keer heb gedaan in Nederland ;). Ze hebben hier wel een bijzondere kijk op vrouwen/meisjes die voetballen. Ik moet een shooting competition doen tegen Liam, scoren vanaf verschillende afstanden en wie de meeste scoort wint, en toen ze dat vertelden werd er aan toegevoegd "We will give you five points ahead because you're a girl". En toen we vroegen of er wel eens meisjes meededen bij hun eerste team omdat ze net zo goed zijn of beter, was het antwoord: "No way. That's not possible. There is no way that a girl can be better or as good as a boy in playing football". Maar ze volgen wel het WK vrouwenvoetbal en weten alle punten en uitslagen uit hun hoofd. Soms is hun kijk op vrouwen in voetbal wel vervelend, omdat ik vaak genegeerd word (Bijv. Liam en ik zitten naast elkaar en ze groeten Liam en mij negeren ze) of behandeld word als een kind die net begint met voetballen of iemand die niet voetbalt en niks begrijpt van het spelletje. Maar dat het trainen en het delen van de liefde voor voetbal met de kinderen heel leuk is, maakt een hoop goed.
Kinderen hier in Ghana vinden blanke mensen heel leuk en interessant en overal waar je komt zwaaien ze mega blij en roepen ze "Hi!!!!". Ook als je langsrijdt in de auto. Ze vinden ons erg fascinerend. Lief en grappig tegelijk.
Omdat voetbal pas om 15:00 uur begint heb ik ervoor gekozen om one-on-one teaching toe te voegen aan mijn programma. Dit houdt in dat ik iedere ochtend naar een school ga en daar de kinderen 4-6 jaar 1 op 1 het alfabet + nummers aanleer. Super leuk en dankbaar 'werk'. De kinderen zijn heel blij als je komt en ze bij je mogen komen voor hulp bij het leren. De lerares stuurt iedere keer een kindje naar buiten die komt dan bij mij met hun stoeltje, schrijfbordje, stift, potlood en 2 schriftjes. Dit doe ik tot 12 uur en dan ga ik terug, lunchen en dan naar voetbal.
Vaak krijg ik het aanbod om achterop de motor te gaan "yeah, yeah come!! I will bring you wherever you need to go". Ik sla dit aanbod iedere keer vriendelijk af. Al is het alleen al om hoe ze hier rijden en een half uit elkaar vallende helm de enige bescherming is die je krijgt. Inmiddels ben ik volledig gewend aan de Trotro's. Het onverstaanbare geschreeuw is verstaanbaar geworden. Ze schreeuwen de eerste 3-4 letters van de bestemming en pas als ze stilstaan de hele naam. Makkelijk te onthouden, maar je moet al doorhebben waar ze heen gaan voor ze stilstaan, want zonder dat jij aangeeft dat je mee wilt stoppen ze niet. Ik ben er inmiddels aan gewend en vind het, ondanks dat het me een hoop blauwe plekken bezorgt (weinig ruimte en onhandig), een fijne en makkelijke manier van reizen.
Het blijft fascinerend hoe ze alles op hun hoofd dragen. Van fruit, tot emmers, tot hun hele 'winkel'. Zodra je stilstaat (hoe druk het verkeer ook is) word je omsingeld door verkopers met hun verkoopwaar op hun hoofd. Je kan letterlijk alles van ze kopen terwijl je onderweg bent met de auto en 10 sec stilstaat. Van nootjes, broden, ander eten en drinken tot handdoeken, theedoeken en medicijnen.
Afgelopen weekend zijn we met alle vrijwilligers naar Cape coast geweest. Super mooie en rustige locatie waar we sliepen, namelijk in het Oasis beach resort. Niet het soort luxe resort waar je als 1e aan denkt, maar toch heel fijn. We hebben onze tijd doorgebracht in de zon op het strand, een bezoek gebracht aan Cape coast castle, wederom kaartspelletjes gespeeld, de rum die we vorig weekend gekocht hadden na de proeverij gemixt met cola en gedronken + spelletjes gespeeld en gedanst met een hele hoop enthousiaste ghanezen. Zondag zijn we naar Kakum national park gegaan. Een soort rain forest en het was er prachtig. Daar hebben we the Canopy Walk gedaan. Super relaxt en fijn weekend, maar met weinig slaap. Toen we thuis kwamen hebben we geprobeerd te wacten op een nieuwe vrijwilliger (Ellen, 20 jaar, uit Ierland) die die avond bij ons zou arriveren, maar toen ze er om 22:30 uur nog niet was zijn we gaan slapen. Uiteindelijk kwam ze om 00:30 uur aan en aangezien ze bij mij op de kamer slaapt, werd ik wakker en hebben we kort kennis gemaakt voor ik weer in slaap viel.
Vandaag (17-06) is mijn vrije dag en dat komt goed uit: tijd om bij te komen van de drukke week en het weekend. Vanochtend hebben we met z'n vieren ontbeten en wat uitgebreider kennis gemaakt met Ellen. Daarna stond het wassen van mijn kleding op mijn programma. Sheela heeft, lachend omdat ik zei dat ik het nog nooit op die manier had gedaan, mij uitgelegd hoe ik het moest doen. Het bleek uiteindelijk vrij simpel: 2 emmers water, zeep erin en dan mijn kleding wassen met de hand. Was blij dat ik maar een klein beetje was had ;). Eind van deze middag staat een activiteit met de vrijwilligers gepland: drummen/trommelen en dansen. Ben benieuwd.
Ik heb de kleding nog niet gegeven aan de voetbalclub, maar dat ga ik deze week doen. Ik heb alvast een Nederlands elftal shirt aan het zoontje van Sheela (gastgezin) gegeven. Hij is 4 jaar oud en gek van voetbal. Het shirt is hem veel te groot, soort jurk, maar hij is er super blij mee en laat het aan iedereen zien.
Kort samengevat:
Ik geniet en heb het super naar m'n zin. De andere vrijwilligers zijn leuk en ik kan het goed met ze vinden. Merk ook dat ik bijna niet meer struggle met Engels praten, dus dat is ook leuk en fijn om te merken. Daarnaast is het heel bijzonder om zo middenin de echte Afrikaanse cultuur en leefomstandigheden te leven voor een tijdje. Ghana is daar HET land voor. Het hier zijn opent je ogen en maakt je bewust van wat je allemaal hebt thuis in Nederland en hoe blij en gelukkig je daarmee moet zijn. En je leert de kleine dingen nog veel meer waarderen. Bijzondere, leerzame en mooie ervaring :)
Gelukkig ben ik nog wel volledig mezelf en ben ik mijn onhandigheid nog niet kwijt. Een paar voorbeelden: ik struikel nog regelmatig over m'n eigen voeten of stenen of ongelijke stukken in de weg of over niks, stoot m'n hoofd iedere keer bij het in- en uitstappen uit een Trotro, heb afgelopen weekend m'n tenen die ik gebroken had keihard gestoten tegen een steen toen ik over het strand aan het rennen was om iets naar iemand toe te brengen en als toppunt ben ik inmiddels de sleutel van het slotje van mijn kluis op m'n kamer kwijt geraakt en heeft de man van Sheela het slot opengebroken. Ben dus heerlijk mezelf ;).
Groetjes!
Na een vrije dag (ma 10-06) gespendeerd te hebben aan lezen, relaxen en schrijven stond een kookcursus met de andere vrijwilligers op de planning. We zijn met zijn allen naar het huis gegaan van een Ghanees gezin en daar hebben we een gerecht gemaakt en opgegeten. Interessant en erg leuk.
De volgende dag (di 11-06) was de start van mijn voetbalproject. Ik doe het project samen met Liam, een jongen uit Schotland. Hij traint de onder 17 en onder 15 en ik de onder 13 en onder 10. Beide worden samengevoegd tijdens trainingen, dus we hebben allebei 2 teams onder onze hoede.
We moesten er om 16:00 uur zijn en deze eerste keer zou bestaan uit meekijken, uitleg krijgen en kennismaken. Waar het werkelijk uit bestond was: hand schudden van de coach, een uitleg van 20 sec en de helft van het team toegewezen krijgen als zijnde mijn verantwoordelijkheid en de opdracht om hen bezig te houden. Daarna volgde de mededeling dat ik een training moest voorbereiden voor de volgende dag en die vervolgens ook moest gaan geven. Een mededeling die vervolgens iedere dag kwam. Je kunt het zien als dat ik nu de leiding heb over het onder 13 en onder 10 team en de trainingen verzorg, terwijl de daadwerkelijke coach deze tijd gebruikt om te chillen en te spelen met zijn telefoon. Andere indeling dan verwacht, maar heel leerzaam en leuk. De kinderen mogen iedere dag zelf bepalen of ze komen trainen of niet en aangezien de meeste geen telefoon hebben en communicatie sowieso al geen sterk punt is van de meeste mensen hier in Ghana, is het iedere dag weer een verrassing hoeveel kinderen er komen. Dit aantal loopt op sommige dagen op tot zo'n 30 tot 40 kinderen. Je kunt je vast voorstellen dat het best een uitdaging is om die dan training te geven in je eentje, waarbij de training moet bestaan uit sprint onderdelen, techniek, positiespellen en partijtje, met 2 ballen en een paar pionnen en een klein stukje 'veld' tot je beschikking ;). Vooral op donderdag en vrijdag zijn de trainingen druk bezocht. Toen we aan de spelers vroegen waarom die twee dagen, was het antwoord: 'Because the coach will only remember who was there on Thursday and Friday when he is picking the team that will play the match on Saturday'. Toen we dit vervolgens aan de 'baas' van de voetbalclub vertelden keek hij ons aan alsof we zojuist al zijn problemen hadden opgelost. Zijn antwoord was: 'I have spent years trying to figure out why a lot of them were only comming on Thursday and Friday'. Ze behandelen ons alsof we professioneel trainers zijn, alles wat we zeggen waar is en we alles weten. Dat is grappig. Vooral omdat mijn enige ervaring op gebied van voetbal training geven bestaat uit dat ik het max 10 keer heb gedaan in Nederland ;). Ze hebben hier wel een bijzondere kijk op vrouwen/meisjes die voetballen. Ik moet een shooting competition doen tegen Liam, scoren vanaf verschillende afstanden en wie de meeste scoort wint, en toen ze dat vertelden werd er aan toegevoegd "We will give you five points ahead because you're a girl". En toen we vroegen of er wel eens meisjes meededen bij hun eerste team omdat ze net zo goed zijn of beter, was het antwoord: "No way. That's not possible. There is no way that a girl can be better or as good as a boy in playing football". Maar ze volgen wel het WK vrouwenvoetbal en weten alle punten en uitslagen uit hun hoofd. Soms is hun kijk op vrouwen in voetbal wel vervelend, omdat ik vaak genegeerd word (Bijv. Liam en ik zitten naast elkaar en ze groeten Liam en mij negeren ze) of behandeld word als een kind die net begint met voetballen of iemand die niet voetbalt en niks begrijpt van het spelletje. Maar dat het trainen en het delen van de liefde voor voetbal met de kinderen heel leuk is, maakt een hoop goed.
Kinderen hier in Ghana vinden blanke mensen heel leuk en interessant en overal waar je komt zwaaien ze mega blij en roepen ze "Hi!!!!". Ook als je langsrijdt in de auto. Ze vinden ons erg fascinerend. Lief en grappig tegelijk.
Omdat voetbal pas om 15:00 uur begint heb ik ervoor gekozen om one-on-one teaching toe te voegen aan mijn programma. Dit houdt in dat ik iedere ochtend naar een school ga en daar de kinderen 4-6 jaar 1 op 1 het alfabet + nummers aanleer. Super leuk en dankbaar 'werk'. De kinderen zijn heel blij als je komt en ze bij je mogen komen voor hulp bij het leren. De lerares stuurt iedere keer een kindje naar buiten die komt dan bij mij met hun stoeltje, schrijfbordje, stift, potlood en 2 schriftjes. Dit doe ik tot 12 uur en dan ga ik terug, lunchen en dan naar voetbal.
Vaak krijg ik het aanbod om achterop de motor te gaan "yeah, yeah come!! I will bring you wherever you need to go". Ik sla dit aanbod iedere keer vriendelijk af. Al is het alleen al om hoe ze hier rijden en een half uit elkaar vallende helm de enige bescherming is die je krijgt. Inmiddels ben ik volledig gewend aan de Trotro's. Het onverstaanbare geschreeuw is verstaanbaar geworden. Ze schreeuwen de eerste 3-4 letters van de bestemming en pas als ze stilstaan de hele naam. Makkelijk te onthouden, maar je moet al doorhebben waar ze heen gaan voor ze stilstaan, want zonder dat jij aangeeft dat je mee wilt stoppen ze niet. Ik ben er inmiddels aan gewend en vind het, ondanks dat het me een hoop blauwe plekken bezorgt (weinig ruimte en onhandig), een fijne en makkelijke manier van reizen.
Het blijft fascinerend hoe ze alles op hun hoofd dragen. Van fruit, tot emmers, tot hun hele 'winkel'. Zodra je stilstaat (hoe druk het verkeer ook is) word je omsingeld door verkopers met hun verkoopwaar op hun hoofd. Je kan letterlijk alles van ze kopen terwijl je onderweg bent met de auto en 10 sec stilstaat. Van nootjes, broden, ander eten en drinken tot handdoeken, theedoeken en medicijnen.
Afgelopen weekend zijn we met alle vrijwilligers naar Cape coast geweest. Super mooie en rustige locatie waar we sliepen, namelijk in het Oasis beach resort. Niet het soort luxe resort waar je als 1e aan denkt, maar toch heel fijn. We hebben onze tijd doorgebracht in de zon op het strand, een bezoek gebracht aan Cape coast castle, wederom kaartspelletjes gespeeld, de rum die we vorig weekend gekocht hadden na de proeverij gemixt met cola en gedronken + spelletjes gespeeld en gedanst met een hele hoop enthousiaste ghanezen. Zondag zijn we naar Kakum national park gegaan. Een soort rain forest en het was er prachtig. Daar hebben we the Canopy Walk gedaan. Super relaxt en fijn weekend, maar met weinig slaap. Toen we thuis kwamen hebben we geprobeerd te wacten op een nieuwe vrijwilliger (Ellen, 20 jaar, uit Ierland) die die avond bij ons zou arriveren, maar toen ze er om 22:30 uur nog niet was zijn we gaan slapen. Uiteindelijk kwam ze om 00:30 uur aan en aangezien ze bij mij op de kamer slaapt, werd ik wakker en hebben we kort kennis gemaakt voor ik weer in slaap viel.
Vandaag (17-06) is mijn vrije dag en dat komt goed uit: tijd om bij te komen van de drukke week en het weekend. Vanochtend hebben we met z'n vieren ontbeten en wat uitgebreider kennis gemaakt met Ellen. Daarna stond het wassen van mijn kleding op mijn programma. Sheela heeft, lachend omdat ik zei dat ik het nog nooit op die manier had gedaan, mij uitgelegd hoe ik het moest doen. Het bleek uiteindelijk vrij simpel: 2 emmers water, zeep erin en dan mijn kleding wassen met de hand. Was blij dat ik maar een klein beetje was had ;). Eind van deze middag staat een activiteit met de vrijwilligers gepland: drummen/trommelen en dansen. Ben benieuwd.
Ik heb de kleding nog niet gegeven aan de voetbalclub, maar dat ga ik deze week doen. Ik heb alvast een Nederlands elftal shirt aan het zoontje van Sheela (gastgezin) gegeven. Hij is 4 jaar oud en gek van voetbal. Het shirt is hem veel te groot, soort jurk, maar hij is er super blij mee en laat het aan iedereen zien.
Kort samengevat:
Ik geniet en heb het super naar m'n zin. De andere vrijwilligers zijn leuk en ik kan het goed met ze vinden. Merk ook dat ik bijna niet meer struggle met Engels praten, dus dat is ook leuk en fijn om te merken. Daarnaast is het heel bijzonder om zo middenin de echte Afrikaanse cultuur en leefomstandigheden te leven voor een tijdje. Ghana is daar HET land voor. Het hier zijn opent je ogen en maakt je bewust van wat je allemaal hebt thuis in Nederland en hoe blij en gelukkig je daarmee moet zijn. En je leert de kleine dingen nog veel meer waarderen. Bijzondere, leerzame en mooie ervaring :)
Gelukkig ben ik nog wel volledig mezelf en ben ik mijn onhandigheid nog niet kwijt. Een paar voorbeelden: ik struikel nog regelmatig over m'n eigen voeten of stenen of ongelijke stukken in de weg of over niks, stoot m'n hoofd iedere keer bij het in- en uitstappen uit een Trotro, heb afgelopen weekend m'n tenen die ik gebroken had keihard gestoten tegen een steen toen ik over het strand aan het rennen was om iets naar iemand toe te brengen en als toppunt ben ik inmiddels de sleutel van het slotje van mijn kluis op m'n kamer kwijt geraakt en heeft de man van Sheela het slot opengebroken. Ben dus heerlijk mezelf ;).
Groetjes!
-
17 Juni 2019 - 13:03
Pap En Mam:
Heerlijk om te lezen Mariëlle , wat een ervaring ! Knap dat je je zo staande houd, supertrots op je❤️Geniet er nog maar lekker van de komende week! Liefs pap en mam -
17 Juni 2019 - 13:34
Anne:
Hahaha wat leuk om te lezen weer. Ik wil ook in zo'n trotro! Gaaf dat je er zoveel leert en anderen helpt. Veel plezier nog! -
17 Juni 2019 - 14:13
Tante Riet:
Leuk reisverslag. Ik hou daar van, heb een nichtje die stewardess is, zij maakt verslagen van de reizen die ze makt, heel leuk, ik kijk uit naar je volgende verhaal. groetjes. -
17 Juni 2019 - 14:37
Gerbrich:
Hoooi! Wauw, wat weer een geweldig verhaal zeg! Wat een ervaringen en indrukken allemaal. En wat fijn dat je het er zo naar je zin hebt :)
Succes en veel plezier in de drukke week die je voor de boeg hebt. Liefs!! Xx -
17 Juni 2019 - 14:41
Anja Willy Smid Van Der Zee :
Wat een leuk en mooi verslag en dank je wel want zo kunnen wij even meegenieten van je reis en ervaringen. Ga het vast nog een keer lezen en heb het net mijn man voorgelezen. Veel plezier en een reis om nooit te vergeten. Groetjes Anja Willy -
18 Juni 2019 - 10:06
Wilma:
Wat super om te horen dat je zó geniet!! Fijn dat we een heel klein beetje mee kunnen genieten van je avonturen!
Groetjes! -
18 Juni 2019 - 11:51
G.d.groen V.d. Meer:
geweldig meid wat een mooie ervaring en waar je veel van leert en ook aan hen kunt leren fijn dat je er zo van geniet ondanks toch ook wel spanning en inspanning ga zo door liefs en kus oma -
18 Juni 2019 - 14:13
Ellis:
Hi Marielle,
Wat een geweldige tijd en ervaring voor je! Zo te lezen geniet je volop!
-
19 Juni 2019 - 11:43
Debbie:
Wauw Mariëlle..
Wat een belevenissen en wat omschrijf je het mooi! Fijn dat je er zo van geniet! De kinderen daar mogen blij met je zijn! De kinderen hier (psz),missen je wel!
Heel veel plezier nog en Geniet!!
Liefs Debbie. -
19 Juni 2019 - 18:52
Nel En Rini Peters:
Hoi Mariëlle! Wat heerlijk dat je zo geniet. Je komt heel ontspannen en relaxt over in wat je vertelt. Mooie verslagen waar we een goed beeld krijgen in wat je doet.
Top ervaring! Grappig om te lezen hoe je een was op de hand hebt ervaren! Liefs Rini en Nel. -
20 Juni 2019 - 16:29
Peter:
Wat een mooi verslag Marielle. Er zijn haast geen foto's meer nodig om me voor te stellen hoe het daar is, zo beeldend heb je het uit de doeken gedaan. Toch hoop ik wel dat je er een paar maakt. En prachtig dat je zoveel ervaringen op doet! het het goed de komende tijd. Groet, Peter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
